Liber moet je doen. Dan pas kan het kwartje vallen. Oefening 1: Ontdek hier hier eerst hoe het werkt. Maak kennis met de basisbeweging van Liber. Altijd weer dezelfde drie stappen: Erkennen, Uiten, Gewaar zijn’. (NB: ‘De Snelste Weg is de Omweg’ spreekt van ‘Erkennen, Activeren, Verwelkomen. Zelfde stappen, andere naam.) Oefening 2: de Alles-in-Een […]
Waarom wil je wat je wilt, verlang je wat je verlangt? Waarom vind je wat je vindt? Waarom interpreteer je wat je voelt zoals je dat doet, en ook: hoe weet je dat het klopt?
Al terwijl je deze vragen leest, wellen antwoorden in je op. Reacties. Liber leert: geef ze de ruimte. Laat wat je vindt, zich verwoorden, wat je voelt, zich doen voelen. En wees daarvoor ‘slechts’ aanwezig. Ervaar het, bevraag het desnoods, maar vind er niets van, wil er niets mee. Zoals een zeef op zand niet anders reageert dan op zout.
Wat je dat oplevert? Bevrijding uit een ik-concept dat zichzelf tot wetgever, uitvoerder en controleur tegelijk is. En dus per definitie met zichzelf overhoop ligt. Ik wil, ik vind, ik voel, ik verlang? De Liber leerling gaat zien: iedere zin die begint met het woordje ‘ik’, verkleint mijn levensruimte, tenzij… ik met een onbedekt oog leer zien wie het zegt.
Hiertoe leert Liber je om je energie te verleggen. Om niet de realisatie, maar een zo objectief mogelijke evaluatie van wat je wilt, voelt en verlangt tot je voornaamste bezigheid te maken. De oefening: je existentieel zwaartepunt niet te funderen in je denken en voelen, maar in je enkele bewustzijn daarvan. Een en al ontvankelijk oor te leren worden voor wat er in je leeft.
Concreet doe je dit als volgt: in ‘woordwolken’ schrijf je neer wat zich in je afspeelt. Alsof je de notulist van je eigen gevoelens en gedachten bent. Vervolgens lees je dit hardop terug zonder er wat dan ook van te vinden. Dit doe je net zo lang totdat de zeggingskracht van je woordwolk aan energie begint te verliezen en je merkt dat de rollen omgedraaid beginnen te raken. Dat het hoogste woord niet langer is weggelegd voor wat je denkt en voelt, maar voor je potentie daarvoor volkomen leeg en ontvankelijk aanwezig te zijn.
Een kracht waarvan je niet wist dat je hem had, wordt je tot nieuwe grond onder je voeten: je vermogen machteloos, als ‘niets’, te zijn voor al het ‘iets’ dat zich in je roert.
Wat er dan gebeurt is even raadselachtig als vruchtbaar. Uitgenodigd zich zonder voorbehoud te delen met je onvoorwaardelijke belangstelling – je ‘niets’ -, begint wat je vindt, voelt, wilt en verlangt – je ‘iets’- zich te reinigen en te ordenen. Angst door het onbekende te worden overvallen, maakt plaats voor een verlangen ermee kennis te maken. Wat achterhaald is laat zich vervangen door wat wel aan de orde is. Je denken durft te gaan evolueren en gaat harmoniëren met plaats en tijd.
Verlost uit een zwevende zelfconstructie, kom je met beide benen op de grond te staan.
De Liber doe-het-zelf coachingsmethodiek uitgelegd in acht minuten.
Alle eer gaat naar het geweldig professionele en toegewijde team dat dit item maakte: Patrick Bisschops, Narsingh Balwantsingh, geluidsman Wouter en cameraman Hans. Het was een genoegen ze laatst twee dagen in ZeeVELD te gast te mogen hebben. Voor de opnames van mijn bijdrage aan ‘Iedereen Verlicht’.
Begrijp je iets aan Liber niet? Last van een oefendip? Ontdekte je een gevoel of inzicht waar je niet op zat te wachten? Of ben je misschien teleurgesteld in jezelf omdat je denkt er niets van te bakken?
Ontmoet de geestelijk vader van Liber
Thomas van Kleef op televisie: Nachtzoen 1
Thomas van Kleef op televisie: Nachtzoen 2
Thomas van Kleef op televisie: Nachtzoen 3
Avontuurlijk Loslaten: Liber in Puur Magazine
Thomas van Kleef in gesprek met Jan Vriend (NHD en andere kranten)
Thomas van Kleef in gesprek met Jan Versteegh
Thomas van Kleef: Profiel NRC Handelsblad
‘Luisteren naar wat moet gebeuren’ – videoportret van Thomas van Kleef
Cornelie: heling na een gespleten bestaan
Haar leven heette geslaagd. Getrouwd, kinderen, contactueel sterk. Ze was verpleegster, had leidinggevende functies en was humanistisch raadsvrouw. ‘Allemaal buitenkant’ zegt ze, ‘afgekeken van anderen. Om te overleven. Van binnen ben ik altijd angstig en onzeker geweest. Op het suïcidale af.
Cornelie is uit 1944. Kind van getraumatiseerde oorlogsouders. Honger. Onderduiken. Bombardementen. Schuilkelders. Kapotgeschoten huizen. Geboren in een samengesteld gezin. Haar vader een weduwnaar. Achtergebleven met twee dochters met tbc.
‘Alsof je opgroeit in een mand met zwerfkatten’ zegt ze. ‘Bedelend om wat kruimeltjes liefde. Je wordt gebeten en weggeduwd. Red jezelf maar. Schuldgevoel, omdat je gezond bent en jouw moeder nog wel leeft. Maar die heeft vooral oog voor het leed van je halfzusjes. Pijn? Niemand had pijn. Tranen? Ongewenst. Alles werd ontkend.
‘Van buiten geslaagd, van binnen rot. Alsof ik een mislukte soufflé was. Zo heb ik me altijd gevoeld. Gespleten. Gek werd ik ervan. Wat als het zou worden ontdekt?
‘Psychiaters, medicijnen, psychologen, groepstherapie, het alternatieve circuit: alles heb ik geprobeerd om er vanaf te komen. Niets hielp.’
‘En toen kwam ik ‘Liber’ tegen. Zomaar. Op het internet. Ik wist direct: dit gaat mij uit mijn tobben en angsten halen. En al vrij snel diende zich een besef van heling aan. Alleen door de oefeningen te doen. Elke dag opnieuw.
‘Ik ontdekte een binnenkant in mezelf, los van mijn omgeving. De behoefte altijd alert te zijn, voelhorens uit, op onraad gespitst, nam af. Dat gaf me rust. Ik begon te ontspannen en werd minder defensief. Ook mijn omgeving merkte direct verschil.
‘Ik begreep hoe ik al die jaren op zoek was geweest naar de verkeerde oplossing. Naar een beter gelukte Cornelie. In plaats daarvan brengt Liber me méér Cornelie. Ik blijk zoveel groter te zijn dan dat onzekere, vechtende meisje.
‘Ik denk humanistisch. Ook daarom sprak Liber me aan. Er komt geen religieus woord bij kijken. Maar vraag me wat anderhalf jaar oefenen me bracht en ik moet spirituele taal gebruiken: het bewustzijn ‘geborgen te zijn in God’. Te mogen leven ‘in zijn hand’. Waarin niemand mislukt is.’
‘Liber samengevat? Eindelijk rust en vrede. Voor geen cursus meer te porren. Omdat ik de antwoorden in mezelf heb gevonden.’
Nick: bevrijd uit een leven van uitersten.
Lang lijkt er voor Nick (28) weinig aan de hand. Wat hij aanpakt, lukt. Hij is sociaal, ijverig, prestatiegericht. Een voortrekker. Zijn ouders: elkaars uitersten. Moeder lief, gevoelig, zorgzaam. Vader slim, streng, dwingend, risicomijdend. Weet alles beter. Eist altijd het eerste, laatste en hoogste woord. Een normaal gesprek, een uitwisseling van opvattingen en meningen, respect voor de eigenheid van een ander: Nick kan het zich niet herinneren. Wat thuis telde: te presteren en gelijk te krijgen. Sensitiviteit, luisteren, gevoel – dat was voor vrouwen. En vrouwen doen het huishouden.
Vaders wil is wet. Nick weet eigenlijk niet beter. Maar als hij een paar jaar aan het werk is, begint deze overtuiging hem op te breken. Hij ontwikkelt zich tot bouwer en breker tegelijkertijd. Trekt nu eens aan, stoot dan weer af. Verliest zich in werk of in feesten. ‘Ja, dit ben ik!’, denkt hij het ene moment, ‘dit is wat ik leuk vind!’. Om vervolgens compleet van gedachten te veranderen. De oorzaak: Nick heeft een andere kant van zichzelf leren kennen. Die van zijn moeder, maar dan versterkt. Hij blijkt hoog gevoelig. Verwarrend! Mannen mogen toch niet gevoelig zijn?
Echt kritisch wordt dit innerlijk conflict als de startup die hij van de grond tilde, aanslaat. Maar hoe beter de resultaten, hoe groener het gras aan de andere kant van de heuvel. Zou een andere sector hem beter hem passen? Of werken voor een baas? Moet hij op zoek naar een andere relatie? Nick krijgt het gevoel klem te zitten. Slaapt slecht, is snel prikkelbaar, lijkt op zoek naar redenen om wat hij heeft opgebouwd, ook weer te doen instorten.
Hulpverleners uit het reguliere circuit begrijpen niet wat hij ze zelf ook niet kan uitleggen: dat hij geen flauw benul heeft hoe hij de twee polen die zich in hem manifesteren met elkaar in balans kan brengen. Een middenweg zoeken, compromissen vinden? Nick zou niet weten wat dat is, hoe dat moet. En hij voelt zich de afgrond in glijden.
Een eerste gesprek met Thomas wekt vertrouwen. Nick is een conceptueel denker en heeft een onmiddellijke klik met de onontkoombare logica van het Liber concept. En hij ontdekt: ‘zodra ik het oefenen oppak, werpt dit vruchten af, zie ik perspectief. Maar laat ik het erbij zitten, dan duurt het niet lang of ik ervaar alles weer als moeilijk en zwaar.’
Die ene en die andere ervaring, in de put, uit de put, ze moeten zich een aantal keer voordoen tot het Liber besef helemaal doorbreekt. Nick doorziet: ‘mijn geluk, mijn besef van veiligheid, het is aan mij en het is in mij. En in niemand, niets en nergens anders’. Ook innerlijk is hij ‘eigen baas’ geworden.
Nick: ‘terugkijkend zat ik gevangen in een rommeltje aan onbewuste conditioneringen. Ik kon alleen maar in uitersten denken, in zwart en wit, goed en slecht. Dat voelde benauwd en daarom probeerde ik er ook steeds weer uit te ontsnappen. Om in een volgende gevangenis, een ander uiterste terecht te komen. Dat ik dat patroon ben gaan herkennen, heeft me eruit bevrijd. Het voelt alsof ik nu pas begin te leven.’
Hallo Thomas,
Je kent mij niet, maar ik doe sinds een paar maanden de Liber oefeningen van je site. Omdat ik er positieve resultaten mee heb, wilde ik je dit ook een keertje vertellen.
Ik heet Elke en ik woon in Groningen. Ik oefen al enige jaren Zen meditaties en ga wekelijks naar een yoga groepje. Van een goede vriend hoorde ik over Liber. Ik was niet erg geïnteresseerd. Ik reageerde met: “ik doe al genoeg hoor, daar hoeft niks bij. En eigenlijk is het ook best gek en tegengesteld om zoveel inspanningen te moeten leveren om rustiger te worden.”
Maar…mijn interesse was gewekt en dus ben ik op de Liber Coaching site gaan kijken. Eerst met weerstand en zo af en toe, proberende wijs zeg maar, ben ik begonnen. Ik zit ontspannen op de bank. Geen moeilijke verplichte zithoudingen. Niet zoeken naar rust (vaak ver te zoeken), maar gewoon 10 minuten opschrijven van alles, woorden, zinnen, gevoelens, gedachten, geluiden, kortom van wat zich tijdens mijn schrijven ook maar in mij aandient. Dit richt mijn gespannen aandacht. Geeft focus zeg maar.
In het begin luisterde ik naar je tekst op de site. Nu gebruik ik het wekkertje dat ik ook bij Zen gebruik. Wat mij zo opvalt sinds ik dit ben gaan doen, is dat ik mezelf ook werkelijk loskoppel van de malende gedachten. Oké, dat doet zen en yoga ook, maar deze oefeningen geven mij er een dimensie bij. Namelijk het Niets. Het niet weten, gewoon beseffen iedere keer weer, dat ik het niet weet. En dat geeft mij veel rust.
Dat ik niet samenval met mijn gedachten. Het is mij al zo vaak gezegd in allerlei trainingen maar dankzij Liber begrijp ik het nu ook. Omdat ik het nu ook voel. Ik leer dat ik kan kiezen. Dat ik meer ben dan die malende gedachten. Het dagelijkse “zitten“ gaat mij hierdoor ook veel makkelijker af.
Ik zei tegen Jan, ‘dank dat je mij op Liber hebt gewezen. Ik hoef niks anders dan heel dicht bij mijzelf te zijn. Ontspannen op mijn bankje te schrijven en dat aan mijzelf voor te lezen. Niks geen moeten, niks geen dwang’. En vervolgens dacht ik ‘tja, ik kan Jan wel bedanken, maar dan bedank ik Thomas toch ook maar, dat lijkt me wel zo logisch’.
Dus bij deze: hartelijk dank!
ELKE
De snelste weg is de omweg
Afkicken van misverstand Ik met de Liber methodiek
Concept en teksten: Thomas van Kleef
Illustraties en ontwerp: Anabella Meijer
Geïllustreerd
Hardcover
56 blz.
€ 26,95
ISBN 9789463457866
Uitgegeven door stichting Jan XVIII
Onnavolgbaar goede slogan, ooit, van Heineken: ‘Refreshes the parts other beers cannot reach’.
Hetzelfde kan gezegd worden over het Miserere van Allegri, een zetting van psalm 51 die ik juist in deze tijden van harte aanbeveel. Omdat het je kan brengen waar lineair redeneren niet kan komen: bij het besef dat alleen innerlijke overgave, vrede brengt.
Innerlijke overgave van wat aan wie?
Psalm 51 doet een dappere poging er wat over te zeggen. Hier spreekt een dichter die met zichzelf overhoop ligt. Tussen de regels door hoor je: ‘ik heb geprobeerd mijn problemen zus op te lossen, en zo, langs deze weg en langs die, maar wat ik ook doe: het wil maar niet baten. Ik blijf lijden onder mezelf’.
En juist omdat de psalmist z’n vinger niet kan leggen op wat hem kwelt, concludeert hij, bidt hij, ‘begrijpt’ hij: ‘dan moet mijn redding maar komen vanuit die levensdimensie waar ik geen vinger op kan leggen’. Ofwel: hij laat iedere pretentie van eigen weten varen.
En wat gebeurt er? Van de weeromstuit krijgt hij er weer zin in, in het leven. Hij ziet weer toekomst. Maar dan niet doordat hij zijn kijk op z’n verleden heeft losgelaten, maar het houvast dat hij ontleende aan zijn kijk op zichzelf. Hij is niet anders gaan denken over de problemen die hij heeft, maar over de mens die hij is.
Gedemystificeerd zegt psalm 51: hetzelfde ‘ik’ dat ons in het moeras doet belanden, kan ons daar per definitie niet ook uit bevrijden.
Het genie van Allegri: hoe hij dit verpletterend basale inzicht hoorbaar maakt. Met noten vertelt de componist waar de poëet woorden voor gebruikt: de sleutel tot glorie? Eenvoud. Een andere manier van denken over de denker die we ons denken. Vandaar ook steeds dezelfde herhaling van dezelfde noten. Omdat ieder mens steeds weer in dezelfde val stapt. De worsteling met zijn complexiteit verkiest boven de enkele overgave aan de erkenning weer eens een te grote broek aan te hebben getrokken.
‘Hoe kwam je erbij’, wordt me wel gevraagd, ‘bij die Liber doe-het-zelf coachingsmethodiek?’. ‘Psalm 51’, zeg ik dan. ‘Psalm 51 en Allegri’. Wat de dichter de lezer vertelt, de componist de luisteraar doet horen, laat Liber de beoefenaar ervaren.